ای که بر من می کشی خط و نمی خوانی مرا!

بر مثال نامه، بر خود چند پیچانی مرا؟

رانده اند ازل، بر ما بناکامی، قلم

نیستم، کام دل آخر تا به کی رانی مرا؟

در سر زلف تو کردم، عمر و آن عمر عزیز

سر به سر بر باد رفت، اندر پیشانی مرا

می دهم جان تا بر آرم با تو یکدم، چون کنم

هیچ کاری بر نمی آید، به آسانی مرا

همچو عود از من برآمد دود، تا کی دم دهی؟

آتشی بنشان بر آتش، چند بنشانی مرا؟

مرد سودایت نبودم، کردم و دیدم زیان

وین زمان سودی نمی دارد، پشیمانی مرا

از ازل داغ تو دارم، بر دل و روز ابد

کس نگیرد ظاهرا، با داغ سلطانی مرا

کرده بودم ترک ترکان کمان ابرو و باز

می برند از ره به چشم شوخ و پیشانی مرا

بنده ای باشد تو را سلمان گران باشد که آن

یک قبول حضرت خود، داری ارزانی مرا